لبخند آشنایی

جالب است تفاوت های افراد با توجه به زمینه فرهنگی خانواده‌ای که از آن آمده‌اند. البته این جمله قبلی خیلی عام شد! چیز خاصی که مد نظرم است شیوه برخورد اول برای آشنایی است.

در ممالک راقیه رسم بر این است که در برخورد اول به همدیگر لبخند بزنند و در گفتگوی آغازین برای شروع آشنایی شوخی هایی هم بکنند تا یخها را بشکنند و طرف احساس راحتی بکند. از رسوم ممالک مستضغف(!) هم این است که در برخورد اول -و البته در اکثر برخوردها- خیلی جدی باشند و هرچه جدی تر و با چهره ساکن و ثابت (لابد) با شخصیت تر! هر کسی هم شوخی و لبخند بزند لابد مشکلی دارد و در فضاهایی سیر می‌کند.

حالا این بالا را داشته باشید٬ برخورد دو فرد با این دو رفتار مختلف را تصور کنید؛ می‌شود تجربه بنده با اکثر ایرانیانی که تازه از ایران آمده‌اند...

معمولاً در ایران برای کسی که حرف نمی‌زند احترام قایل‌اند و می‌گویند آدم سنگینی است. در ممالک غربی کسی که حرف نزند و ابراز نظر نکند مشکل دار تلقی می‌شود و غیراجتماعی ظبقه بندی می‌شود. آنجا آدمی که سرگرم کننده باشد اجتماعی و مفرح (cool) است٬ در حالی که همان آدم در جمع ایرانی می‌شود لوده و سبک و مردم از آن خوششان نمی‌آید.

برای نمونه در مورد تفاوتهای ارزشی کافی است به عکس رهبرانمان نگاه کنیم. چهره ای که از رهبران ما در حین عکاسی ارایه می‌شود چهره ای‌ است جدی٬ بیروح و بازدارنده. اگر هم عکاسی چهره ای غیر از این ثبت کرده باشد ارایه و منتشر نمی‌شود. در حالی که در ممالک غربی عکسها و فیلمها از شوخی و رقص و تفریح رهبرانشان روزمره منتشر می‌شود؛ چیزی هم از اقتدار آنها کم نمی‌شود اگر مثلاً عکسی از یکی از آنها در حال ماهیگیری و یا رقص پخش شود.

این چیزی است که برای خیلی از ما ایرانیان متصور نیست٬ این که کسی شوخ باشد اما در کارها و در زندگیش کاملاً جدی و منضبط باشد. این که در موقعیت های مختلف باید رفتارهای مختلف بروز داد٬ یعنی رفتار عروسی رفتنمان با کردار عزا رفتنمان باید متفاوت باشد.

و این که نباید زود قضاوت کرد.