فیلم سینمایی

خیلی اوقات بود که فیلمی می‌دیدم و بعد می‌گفتم «که چی؟» بقیه توضیح می‌دادند« که چی؟! که وقتمان را پر کنیم»... لابد وقتشان باید با چیزی پر شود. حالا دیگر مدتهاست که تا نقد فیلمی را نپسندیده باشم نمی‌بینم.

بین این فیلمهایی که می‌بینیم خب خیلی ها را می‌بینیم و می‌گذریم. خیلی‌هایشان اگر خیلی تاثیر گذار باشند یک خاطره گنگی در ذهنمان مدتی باقی می‌گذارند و می‌گذرد. در این بین معدودی هستند که زندگی‌مان را جهت می‌دهند و در شرایطی که باید تصمیم های خاصی بگیریم حتی ناخودآگاه کمکمان می‌کنند. البته به این واضحی هم نیست که من ذکر می‌کنم. اگر عمیق فکر کنیم ریشه‌های بعضی رفتارهایمان را در تجربه مشاهده فیلم - یا ادراک هر چیز خوب و اثر گذار دیگر- پیدا می‌کنیم.

اما یکی از این فیلمهایی که مشاهده آن تاثیری در من داشته و هنوز هم از یادآوری مشاهده آن محظوظ می‌شوم فیلم «۱۲ مرد خشمگین» است. فیلم سیاه و سفید و قدیمی است. یکبار بیشتر ندیده‌امش ولی تصویر شفافی در ذهن من گذاشت. اگر ندیده بودمش افسوس می‌خوردم(البته اگر می‌دانستم چه فیلمی را از دست دادم).

راستی این را هم بگویم مشاهده آن کار هر کسی نیست! خیلی ها ۳ دقیقه بیشترش را دوام نمی‌آورند.

در ضمن این فیلم نوشتنی نیست٬ دیدنی است. فکر نکنم اصلاً خلاصه شدنی باشد.