شیفتگان خدمت نه تشنگان قدرت

این دفعه به سبک گذشتگان٬ مثلاً مولوی و کلیله و دمنه٬ با داستانی منظورم را می‌نویسم:

عبدا.. همسایه ما بود٬ کارمند ساده ای که پدر هم‌کلاسی من هم بود. کارهایی را که مربوط به محل می‌شد معمولاً همسایه ها جلسه می‌گذاشتند و بررسی می‌کردند و کسی مسئول می‌شد و انجام می‌داد و بعداً هزینه ها را از در و همسایه جمع می‌کرد. مثلاً زمینی مسطح بود که تبدیل به زباله‌دان شده بود و محل تجمع معتادان٬ کسی مسئول می‌شد و تمیز می‌کرد و حصار می‌کشید که محصور بماند و از این کارها...

این عبدا.. خان ما که معمولاً سرش شلوغ بود و در جلسات حاضر نمی‌شد. هیچ وقت هم نشد که مسئولیتی را بر عهده بگیرد و باری را از دوش محل بردارد.

جلسات اولیا و مربیان هم که می‌شد بعد از کلی نامه و دعوت ایشان تشریف می‌آوردند اما دریغ از کمی تشریک مساعی. پسرش می‌گفت که پدرش حوصله دردسر ندارد و از مسئولیت پذیری گریزان...

گذشت و گذشت و شنیدیم عبدا... خان ما کاندیدای نمایندگی مجلس از حوزه شهرستانشان شده‌است. می‌رفت و گوسفند قربانی می‌کرد و شام می‌داد و با بزرگان حوزه اش صحبت می‌کرد و از لزوم مشارکت در سرنوشت و تصمیم گیری می‌گفت. انگار نه انگار همین فرد تا پریروز حتی در جلسات محل شرکت نمی‌کرد و دوست نداشت مسئولیتی به عهده بگیرد. حالا عبدا.. خان ما در خود این شایستگی را می‌دید که نماینده و مسئول هزاران نفر صاحب آرا حوزه نمایندگی خودش شود.

ادامه داستان هم به عهده شما.

حالا شما فکر می‌کنید چند تا از همین عبدا...خان ها نماینده و شخصیتی سیاسی شده‌اند؟ چند تا از آنها کاندیدا شده اند؟ اصلاً اگر همین فردا روزنامه نگار جویایی برود و در بیاورد چند تا از صاحب منصبان کشور ما که مسئولیت عظیم کشور ما بر دوششان است در دوره زندگیشان گشایش مشکلی اجتماعی -هر چند کوچک- کرده‌اند به چه نتیجه ای می‌رسد؟ خدمت مگر خدمت نیست٬ چرا همه شیفته خدمات حسابی هستند؟ اگر خدمتی آب و نان دار نباشد کسی اصلاً تره خرد می‌کند؟!

اگر رزومه مسئولان مملکتی منتشر بشود چه چیزهایی در آن یافت می‌شود؟ در رزومه یک رجل سیاسی غربی چه چیزهایی مذکور است؟