زیر هر توی آن سخن توییست

در خرابات عاشقان کوییست *** وندرو خانه‌ی پریروییست

طوق‌داران چشم آن ماهند *** هر کجا بسته طاق ابروییست

به نفس چون نسیم جان بخشد *** هر کرا از نسیم او بوییست

ورقی باز کردم از سخنش *** زیر هر توی آن سخن توییست

من ازو دور و او به من نزدیک *** پرده اندر میان من و اوییست

سوی او راهبر ندانم شد *** تا مرا رخ به سایه و موییست

اوحدی، با کسی مگوی دگر *** نام آن بت، که نازکش خوییست