هنر، چشمه زاینده و دولت پاینده

استان فارس به دو چیز معروف است، ویرانه های تخت جمشید که بازمانده کاخهای بهاره ی هخامنشیان است و شهر شیراز که بنا به توصیف شاعران جاودانی آن سعدی و حافظ به شهر گل و بلبل معروف است.

چیزی که نظر من را در سفرم به آن جا جلب کرد آن بود که علی رغم تلاش سازندگان و نگهدارندگان آثار تاریخی آن جا، این آثار روز بروز به زوال بیشتری می روند. اما در مقایسه اگر مثلا" اشعارحافظ شیرازی را که در نظر بگیریم در طول زمان تصحیح های هر چه بهتر و نسخه های هرچه فاخرتری به چاپ می رسد، ترانه ها و آهنگ های هر چه زیباتری بر آن ساخته می شود و خلاصه سرمنشا آفرینش های جدیدی می شود.

به نظرم این مقایسه را می توان به تمام آثار فرهنگی و معماری تعمیم داد.

فردوسی نیز می گوید:

"بناهای آباد گردد خراب............... ز باران و از تابش افتاب"

"پی افکندم از نظم کاخی بلند........که از باد و باران نیابد گزند"

و زوال یک قوم زوال فرهنگی آن هاست و زمانی فرا می رسد که از ارایه آثار فرهنگی ناتوان بمانند و نشخوار کن گذشته- پر افتخار یا بی افتخار- خود شوند.