اطلاعات و ارتباطات در کلام

بسیار اوقات اگر دقت کنیم می‌بینیم که بسیاری از حرفها که گفته می‌شود مهمل است. مهمل در این معنی که گفتنش با نگفتنش فرق نمی‌کند. به زبان علمی ارزش اطلاعاتی آن صفر است؛ مثلاً از دوستی می‌پرسید فردا به کوه می‌آید یا نه. چندی فکر می‌کند و می‌گوید:« به احتمال ۵۰ درصد می‌آیم» واضح است که این جمله بی معنی است.

یا دارید سازی می‌زنید٬ دوستی می‌آید و اظهار لحیه می‌کند که من هم سنتور می‌زدم. می‌گویید که «چه خوب! چه قدری می‌زنید؟» جواب می‌دهد الان که هیچی٬ چون فقط ۳ ماه کلاس رفته است و الان تمام آن یادش رقته است! سازش را هم که رد کرده‌است رفته. خوب این گفتگو چه ارزشی دارد جز اظهار لحیه٬ من که نمی‌دانم!

از آن بدتر که گاهی می‌بینم دو نفر در موردی که هیچ چیزی از آن نمی‌دانند دارند با هم سر و کله می‌زنند. مثلاً این می‌گوید که فردا به احتمال زیاد بارانی است٬ آن می‌گوید که فکر نمی‌کند چنین باشد٬ چون پریروز باران آمده است! جالب است که اکثر چنین گفتگوهای مهملی مدتها طول می‌کشد.

خیلی اوقات البته اکثر فکر می‌کنند اگر چیزی نگویند و ساکت باشند بی‌احترامی به طرف مقابل است و باید چیزی بگویند٬ حتی مهملات خودبافته شان.

دم حافظ شیراز خوش که ۷۰۰ سال پیش گفته:

بر بساط نکته دانان خودفروشی شرط نیست .... یا سخن دانسته گو ای مرد عاقل یا خموش