خصوصیات نژادی

خبری در BBC باعث شد مطلبی را که مدتها روی آن فکر می‌کردم باز مشغولیت ذهنم شود. خبر این است که که کاشف دی‌ان‌آ و برنده جایزه نوبل اعلام کرده که نژاد افریقایی از بهره هوشی نسبی کمتری بهره‌مند است. متعاقب این اظهار نظر اعتراضاتی بلند شده و سخنرانی‌های برنامه‌ریزی شده او در انگلیس لغو شده است.

شاید شما هم قبول دارید که تفاوت های نژادی وجود دارند٬ اما به نظر می‌رسد نظردادن در مورد خصوصیات منفی وابسته به نژاد تابو باشد. اما اگر کسی بیاید و بگوید که مثلاً نژاد سیاه اتیوپیایی دونده بهتری هست٬ و نتایج مسابقات جهانی نیز چنین چیزی را تایید می‌کنند ٬ هیچ کس داد اعتراضش بالا نمی‌رود. اما اگر...

اما چگونه می‌توان با چنان حقایق ناخوش‌آیندی کنار آمد؟

یک راه این است که برای احترام به افکار عمومی از انتشار برخی تحقیقات علمی مناقشه‌انگیز خودداری شود -مثل این که کمتر کسی می‌داند که دوز پایین رادیواکتیویتی برای بدن بی‌ضرر بلکه مفید هم هست٬ چون نتایج تحقیق برای ارائه عمومی منتشر نشده-.

راه دیگر این است که حقیقت را بپذيریم و از آن استفاده کنیم. مثلا اگر می‌دانیم نژاد هلندی گاو شیردهی بهتری دارد٬ خوب از آن ویژگی استفاده می‌کنیم. این چیزی است که در ورزش اتفاق اقتاده است٬ مثلاً خیلی از کشورها دوندگانی را که به المپیک می‌فرستند از ورزشکاران اتیوپیایی استخدام می‌کنند٬ تابعیت دوگانه به آنها می‌دهند و مدال آنها را به نام کشورشان ثبت می‌کنند؛ کسی هم تا حالا اعتراضی نکرده است.

حالا فرض کنیم که تحقیقات نشان بدهد که نژاد ایرانی در مدیریت ضعیف است و مثلاً نژاد ژاپنی قوی. نمی‌شود برای استفاده‌های مدیریتی افراد ژاپنی را استخدام کنیم٬ همانطور که ورزشکاران را استخدام می‌کنند؟ (جایی دیگر هم مشابه این پیشنهاد را از زبان خواهرم مطرح کرده بودم!)

مگر قرار است هر نژادی در تمام امور سرآمد باشد؟ جالبی قضیه این است که در غرب قضیه نژادی مطرح نیست و مثلاً در موسسه‌های دانشگاهی کم نمی‌بینیم که مثلاً اکثریت با هندی ها هست یا چینی ها (یا اخیراً ایرانیها). اگر این دانشگاهها می‌خواستند بار نژادی به قضیه بدهند می‌بایست سخت دانشجوی خارجی قبول کنند و چرخشان هم به این راحتی ها نمی‌چرخید.

بگذریم از این که ما حتی به همسایگان همدین و همنژادمان انگهای نژاد پرستانه می‌زنیم و افغانی و ترک و عرب را به مثابه ناسزا بکار می‌بریم.

راه درازی در پیش است...