حقارت:

خیلی وقت ها آدمهایی را حقیر نامیده ام. داشتم فکر می کردم چه مشخصه ای آنان را مفتخر به احراز چنین لقبی از سوی من می کند. آدمهایی تحصیل کرده، پول دار، دنیادیده، پرافتخار و ... جزو لیست من قرار داشتند.

وقتی دقیق تر نگاه کردم مشخصه آدم های حقیر را از منظر خودم یافتم:

دیده اید آدمهای با اعتماد به نفس کمی را که با کمی تحویل گرفته شدن از جانب دیگران خودشان را گم می کنند و رفتارشان عوض می شود؟ یا آدم هایی که مقداری پول دستشان می آید، سفر خارجی می روند، جایزه ای می گیرند،...و رفتارشان تغییر گسسته ای می کند؟ تمام این نوع آدمها از نظر من آدمهایی حقیرند، گرچه برنده مدال طلا از المپیادهای جهانی باشند یا رییس جمهور مملکتی...

جالب است که آدمهای حقیر وقتی جوگیر می شوند اکثرا" در صدد تحقیر دیگران برمی آیند و این نشانه دیگری است بر حقارتشان.

خلاصه این که این حقارت شخصیتی ربطی به طبقه اجتماعی، وضع مالی، تحصیلات و ... ندارد؛ امری است شخصی و وابسته به میزان کرامت نفس و خودباوری.