فکر می کنم در زندگی ام تا الان این بخت را داشته ام که با انسان های بزرگی از نزدیک ارتباط داشته باشم. حالا شاید تعریف ما از آدم های بزرگ یکسان نباشد...
"انسان های بزرگ به مانند کوه می مانند". این قشنگ ترین و جامع ترین تعریفی است که از انسان های بزرگ دیده ام و تجربه کرده ام.
مثل کوهند: وقتی در کنار آن ها هستی خیلی عادی جلوه می کنند و وقتی فاصله ات با آن ها زیاد شد تازه عطمت آن ها را در می یابی. وقتی بعد از مدتها به رفتار آن ها فکر می کنی عظمت و شکوه شخصیت آن ها دستگیرت می شود.
مثل کوهند: شخصیتی با ثبات دارند و با اندک سختیی و ناراحتیی خودشان را نمی بازند.
مثل کوهند: سنگین و باوقار. منظورم رفتار جزیی آن ها نیست، شاید هم خیلی شوخ و خودمانی باشند؛ وقتی آشناییت را با آن ها طی یک دوره طولانی دوره میکنی این خصوصیت اخلاقی آن ها را می فهمی.
مثل کوهند: محکم و استوار.
مثل کوهند: نتراشیده، زمخت و پرخراش. شاید در نگاه اول خشن به نظر بیایند ولی وقتی از دور به کلیت آن ها نگاه می کنی چهره زیبای آن ها عیان می شود.
مثل کوهند: دلی پرخروش و خاموش دارند. معمولا" سفره دلشان را باز نمی کنند ولی آتشفشانی در سینه دارند.
مثل کوهند: ساده و بی ریا.
مثل کوهند: با عظمت و پر شکوه. و این عظمت آنها اکثر باعث می شود که برای عامه دست نیافتنی به نظر برسند ولی مانعی سر راه ارتباط با ایشان نیست.
مثل کوهند: تنها و پر غرور. فتخ نشدنی.
مثل کوهند: افق دیدشان فراتر از دیگران است.
مثل کوهند:...
مثل کوهند:....
مثل کوهند:.....
مثل کوهند:......
انسان های بزرگ به کوه می مانند....
